Grant is a “salt of the earth” kind of guy. When we put together a bio for him he said “Nah man. I am a just a guy with a guitar. You need to tell the story straight”. So who better than to tell his story than the man himself - the following is Grants bio, straight from the horse’s mouth. - DF Records

Waarheen hij ook naartoe gaat, singer-songwriter / gitarist Grant Haua uit Tauranga, Nieuw Zeeland draagt de ziel van dat contingent steeds met zich mee. Ook zijn songs baden in de warme kleuren van zijn land. De mood varieert van melancholisch tot opgewekt, maar steeds met die onderstroom van ontheemding en verlangen. Zijn originele songs zingt hij vaak met een rauwe stem, waardoor hij het mysterie van zijn songs nog meer diepgang geeft. In de zomer van vorig jaar verscheen reeds het eerste nummer "This is the Place - Tenei Te Ao" (video1) uit zijn nieuwe album, "Awa Blues", een nummer dat er op dat moment voor mij echt met kop en schouders bovenuit stak om van de zomer te genieten. Het heeft een rauwe eenvoud en passie die moeilijk te beschrijven is, maar toch ongelooflijk effectief is en me elke keer weer grijpt als ik het afspeel, en ik luister er nu nog net zo graag naar als de allereerste keer. Dit ene liedje vangt een tijd en gevoel als weinig andere, dus ik stond te popelen om het album te horen want als het ook maar een beetje op de single zou lijken, dan wist ik dat het iets heel speciaals zou worden. Ik had gelijk.

Toen Grant 13 was begon hij gitaar te spelen, om uiteindelijk er zijn brood mee te verdienen. Het is moeilijk te zeggen als je opgroeit en optreedt in een klein land als Nieuw Zeeland, maar de afgelopen 10 jaar heeft hij dat ook gedaan. In 2010 kreeg zijn eerste solo album "Knucklehead" goede kritieken in de belangrijkste muziek magazines. Het opende een paar deuren, en zo ontmoette hij percussionist Michael Barker (Neil Finn, John Butler Trio ) en vormden samen het blues rock duo Swamp Thing en de volgende 8 jaar schreven en toerden deze artiesten regelmatig, wat hun in 2016 naar Louisiana bracht waar ze uitgenodigd werden door de Baton Rouge Arts Society. In jan. 2019 na letterlijk ontelbare tournees door Australië en Nieuw Zeeland heeft hij Swamp Thing verlaten om zich opnieuw te focussen op zijn persoonlijke muziek.

Op zijn "Awa Blues" album wordt hij begeleid door een gevarieerd groepje muzikanten, zoals Tim Julian (keyboards, bas), Grant Bullot (harp), Jesse Colbert (contrabas) en Fred Chapellier (gitaar), toch draait het hier allemaal om Grant, zijn zang en zijn stuwende akoestische gitaar. Het is een album geworteld in de blues, soms zeer traditioneel, maar op andere momenten heel up to date en boordevol emotie en hooks. Opener "Got Something" heeft een stuwende bas, elektrische gitaren en meer geplukt akoestische gitaarspel, waarbij Grant laat horen dat hij weliswaar prettig kan zingen als hij dat wil, maar dat er genoeg andere momenten zijn waarop een meer rauwe vocale stijl het best werkt. Dit nummer is doordrenkt van de blues, rauw en klinkt alsof Grant uit het French Quarter van New Orleans komt. Het contrast in muzikale stijl tussen dit nummer en "This is the Place" is vrij groot, want hier zingt Grant over zijn erfgoed en thuis, met keyboards en percussie op de achtergrond en een prachtige stratocaster gitaar die er doorheen snijdt als de tijd rijp is.

Het resultaat is een kleurrijk geheel, een uitspreiding van ritmische blues, waarin gitaren, bas en percussie de fusieblues van Grant Haua laten overhellen naar de modernere meer rockende Amerikaanse blues, vermengd met R ‘n B en soul, terwijl het exotisme van zijn zang en de pianoklanken meer herinneren aan de Afrikaanse tradities, waarin John Lee Hooker zijn voorganger was. Dat is echter een van de echte geneugten van dit album, want als je het afspeelt is het alsof je op een ontdekkingsreis gaat terwijl Grant zich door een heleboel verschillende, op blues gebaseerde stijlen beweegt, waarbij zijn gitaar en zang steeds de toon aangeven. We hebben ook een combinatie van serieuze songs en songs die veel humoristischer zijn, wat de emotionele lading verlicht. "Tough Love Mumma" (video 2) is met zijn geplukte akoestiek, harp, veel slide niet alleen een speels nummer, maar ook een zeer gevoelig nummer, dat je echt kunt voorstellen hoe Grant in de problemen zat met zijn moeder en wat zij deed om ervoor te zorgen dat hij begreep waarom hij fout zat. Het beeld van Grant die op een barkruk zit terwijl hij thuis had moeten zijn, dan zijn moeders auto hoort optrekken en weet wat er komen gaat, is iets dat heel echt is.

Zijn aanpak betekent dat we serieuzere nummers als "Addiction" krijgen, die tekstueel, muzikaal en emotioneel contrasteren met nummers als "Mumma's Boy". Het gebruik van licht en schaduw zorgt ervoor dat elke stijl met meer nadruk naar voren komt, en Grant's uitspraak heel duidelijk is, zodat je al snel merkt dat je luistert naar de verhalen en je echt concentreert op de woorden. "Better Day" heeft nog steeds veel akoestische gitaar, maar de piano is een ongelooflijk belangrijk element, net als het gebruik van de contrabas. In zijn atmosferische blues lijkt het alsof vooral zijn persoonlijke ervaringen de rode draad vormen die hem stuwt en inspireert: over onderwerpen en tradities waar hij zich emotioneel bij betrokken voelt, wat betekent dat de luisteraar dat ook zo voelt. De melodie, bezwerende ritmes en expressieve zangwijze zijn zo suggestief dat je de stemmingen van de zanger moeiteloos kan aanvoelen, hetgeen zijn muziek een universele draagwijdte geeft, waarbij alle grenzen vervagen.